ਅਕਸਰ ਪੜ੍ਹਦੇ-ਸੁਣਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਨਵੇਂ ਸੰਚਾਰ ਸਾਧਨਾਂ ਟੀ.ਵੀ., ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਅਤੇ ਮੋਬਾਈਲ ਫੋਨਾਂ ਰਾਹੀਂ ਸਾਡੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਨੂੰ ਖੋਰਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ। ਕੀ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ-ਸੁਣਦਿਆਂ ਇੰਝ ਨਹੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਕਹਿ ਰਹੇ ਹਨ ਕਿ ਪੱਥਰ ਯੁੱਗ ਵਿਚ ਮੁੜ ਜਾਵੋ। ਪੱਤੇ ਪਾਓ, ਕੱਚਾ ਮਾਸ ਅਤੇ ਪੱਤੇ ਖਾਓ, ਆਪਣੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਬੈੱਲਗੱਡੀ ਦੇ ਨਾਲ ਮਿਲਾਓ, ਇਤਿਹਾਸ ਵਿਚ ਮੁੜ ਜਾਓ ਅਤੇ ਨਵੇਂ ਵਰਤਮਾਨ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਓ।
ਅਸੀਂ ਇੰਨੀ ਤਰੱਕੀ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ। ਅਸਲ ਵਿਚ ਸਾਡੀ ਸੋਚ ਮੁੱਢ ਤੋਂ ਹੀ ਅਜਿਹੀ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਮਾਧਿਅਮ ਦੀ ਨੁਕਤਾਚੀਨੀ ਫਟਾਫਟ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ, ਉਸ ਦੀ ਸੁੱਚਜੀ ਜਾਂ ਕੁਚੱਜੀ ਵਰਤੋਂ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦੇ-ਵਿਚਾਰਦੇ। ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਮੇਰਾ ਮਕਸਦ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੰਚਾਰ ਸਾਧਨਾਂ ਰਾਹੀ ਪਰੋਸੇ ਜਾ ਰਹੇ ਗੰਦ ਦਾ ਪੱਖ ਪੂਰਨਾ ਨਹੀਂ, ਸਿਰਫ਼ ਇਹ ਦੱਸਣਾ ਹੈ ਕਿ ਸਵਾਲ ਸਾਧਨਾਂ ਦਾ ਨਹੀਂ, ਬਲਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਧਨਾਂ ਨੂੰ ਵਰਤਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਸੋਚ ਦਾ ਹੈ। ਅਜਿਹੇ ਹਾਲਾਤ ਵਿਚ ਮੈਂਨੂੰ ਸਿਆਣਿਆਂ ਦੀ ਕਹੀ-ਸੁਣੀ ਇਹੋ ਗੱਲ ਚੇਤੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਕਿ ਆਪਣੀ ਲਕੀਰ ਵੱਡੀ ਖਿੱਚਣੀ ਪਵੇਗੀ…
1 thought on “ਆਓ ਵਕਤ ਦੇ ਸਫ਼ੇ ‘ਤੇ ਮਨੋਰੰਜਨ ਦੀ ਪੈਂਸਿਲ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬੀਅਤ ਦੀ ਲਕੀਰ ਵਾਹੀਏ”