ਸਿਮਰਤੀਆਂ ਦੀ ਲਾਲਟੈਨ । ਮੇਰੀ ਜੀਵਨ ਗਾਥਾ। ਅਵਤਾਰ ਜੌੜਾ-6

ਅਵਤਾਰ ਜੌੜਾਇਹ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਮੇਰੇ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਅਹਿਮ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਭਵਿੱਖ ਦੀ ਨੀਂਹ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ। ਨੌਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿਚ ਜਾਂਦਿਆਂ ਹੀ ਨਵੀਂ ਮਿੱਤਰ-ਮੰਡਲੀ ਵਿਚ ਮਹਿੰਦਰ ਭੱਟੀ ਨਾਲ ਮੇਲ ਜੋ ਬਾਅਦ ਵਿਚ 'ਅਕਾਸ਼ਾਵਾਣੀ' 'ਚ ਪੈਕਸ (ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਐਗਜ਼ੀਕਿਉਟਿਵ) ਉੱਤੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਅਚਾਨਕ 'ਹਾਰਟ-ਫੇਲ੍ਹ' ਹੋਣ ਨਾਲ ਸਦੀਵੀ ਵਿਛੋੜਾ ਦੇ ਗਿਆ। ਉਨ੍ਹੀਂ ਦਿਨੀਂ ਬਠਿੰਡਾ ਰੇਡੀਉ ਸਟੇਸ਼ਨ 'ਤੇ ਨਿਯੁਕਤ ਸੀ। ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਪੰਜਾਬੀ ਗੀਤ 'ਯਾਰਾਂ ਨਾਲ ਬਹਾਰਾਂ ਓ ਸੱਜਣਾ' ਗਾਉਣ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀ ਪਹਿਚਾਣ ਮਿੱਤਰਾਂ ਵਿਚ ਇਸੇ ਗੀਤ ਨਾਲ ਬਣਾ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਪਰ ਮਿੱਤਰਾਂ ਦੀ ਟਾਂਚ ਤੋਂ ਬੇਖ਼ਬਰ, ਆਪਣੇ ਵਿਚ ਹੀ ਮਸਤ ਸੀ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਰੌਚਿਕ ਕਿਰਦਾਰ ਦਾ ਮਾਲਿਕ ਸੀ ਜੋ ਸਵੈ-ਸਿਰਜਿਆ ਸੀ, ਪੜ੍ਹਨ ਤੋਂ ਆਖ਼ਰੀ ਸਾਹ ਲੈਣ ਤੱਕ। 'ਅਕਾਸ਼ਵਾਣੀ' 'ਤੇ ਪੈਕਸ ਦੀ ਨਿਯੁਕਤੀ ਉਸ ਦੇ ਲੇਖਕ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਹੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹ ਬਹੁ-ਵਿਧਾਵੀ ਲੇਖਕ ਸੀ ਤੇ ਗ਼ਜ਼ਲ, ਕਵਿਤਾ, ਗੀਤ, ਵਾਰਤਕ ਨਾਵਲ ਲਿਖਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਪਲੇਠਾ ਗ਼ਜ਼ਲ-ਸੰਗ੍ਰਹਿ 'ਇਕ ਮੁੱਠੀ ਅੰਗਿਆਰ ਸੀ', ਜਿਸਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਐੱਸ. ਐੱਸ. ਮੀਸ਼ਾ ਨੇ ਲਿਖੀ ਸੀ ਤੇ ਆਖ਼ਰੀ ਚੌਥੀ ਨਾਵਲ 'ਡੁੱਬਦੇ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਦੀ ਦਾਸਤਾਨ'। ਵਾਰਤਕ ਲਿਖਣ ਦੀ ਪ੍ਰੇਰਣਾ 'ਅਜੀਤ' ਵਿਚ ਬਰਜਿੰਦਰ ਭਾ ਜੀ ਤੋਂ ਮਿਲੀ ਤੇ ਛਪਿਆ ਵੀ ਬਹੁਤਾ ਅਜੀਤ ਵਿਚ ਹੀ। ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਕੰਪੋਜੀਟਰ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਸ ਨੌਕਰੀ 'ਕੌਮੀ ਦਰਦ' ਵਿਚ ਵੀ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਨੌਵੀਂ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਅਸੀਂ ਦੋਵਾਂ ਪਹਿਲੀ ਸਾਹਿਤਕ ਪੁਸਤਕ ਇਕੱਠਿਆਂ ਹੀ ਪੜ੍ਹੀ ਤੇ ਉਹ ਸੀ ਦਵਿੰਦਰ ਸਤਿਆਰਥੀ ਬਾਰੇ ਲਿਖੀ ਨਿਰਮਲ ਅਰਪਣ ਦੀ ਕਿਤਾਬ। ਉਦੋਂ ਅਰਪਣ ਦੀ ਸ਼ਬਦਾਵਲੀ, ਲਿਖਣ-ਸ਼ੈਲੀ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋਏ ਸਾਂ। ਖ਼ੈਰ ਉਹਨੀਂ ਦਿਨੀਂ ਹੀ ਅਜੀਤ ਵਿਚ ਚਲਾਈ ਜਾਂਦੀ ਗ਼ਜ਼ਲ-ਫੁੱਲਵਾੜੀ ਵਿਚ ਗ਼ਜ਼ਲ ਲਿਖਣੀ ਸਿੱਖਣ ਲੱਗੇ ਸੀ। ਸਾਡੀ ਸਾਂਝ ਵਧਣ ਦਾ ਦੂਜਾ ਕਾਰਨ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਐੱਨ.ਸੀ.ਸੀ. ਰੱਖਣਾ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਲੰਡਨ ਤੋਂ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੇ ਹਥਿਆਰ ਵਾਪਿਸ ਭਾਰਤ ਆਏ ਸਨ ਤੇ ਸਵਾਗਤ ਵਿਚ ਜਲੰਧਰ ਨਿਕਲੇ ਆਮਦ-ਜਲੂਸ ਵਿਚ ਅਸੀਂ ਏਸਕਾਰਟ ਕਰਨ ਦੀ ਡਿਊਟੀ ਲਈ ਵਰਦੀ ਵਿਚ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਸੀ। ਫਿਰ ਕੈੰਪਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਸਾਥ ਗੂੜ੍ਹਾ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ। ਐੱਨ. ਸੀ. ਸੀ. ਕੈਂਪ ਦੀਆਂ ਦੋ-ਤਿੰਨ ਗੱਲਾਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲਣੀਆਂ। ਪਹਿਲੀ ਹੈ ਕੈਂਪ ਵਿਚ ਮਿਲੀ ਸਖ਼ਤ ਸਜ਼ਾ। ਹੋਇਆ ਇੰਝ ਕਿ ਇਕ ਦਿਨ ਰੋਡ-ਮਾਰਚ 'ਤੇ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸ ਦਿਨ ਰੋਡ ਮਾਰਚ ਕਰਦਿਆਂ ਦਸੂਹਾ-ਕੈੰਪ ਤੋਂ ਗੜ੍ਹਦੀਵਾਲਾ ਖ਼ਾਲਸਾ ਸਕੂਲ ਤੱਕ ਤੁਰ ਕੇ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਜ਼ੋਰਾਂ ਦੀ ਗਰਮੀ ਵਿਚ ਪੂਰੀ ਵਰਦੀ ਪਾ, ਪਿੱਠੂ ਚੁੱਕ ਤੁਰਨਾ ਥਕਾਨ-ਪਿਆਸ ਉੱਤੋਂ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰ, ਤੇਜ਼ ਧੁੱਪ-ਕਿਰਨਾਂ। ਗੜ੍ਹਦੀਵਾਲ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਚੋਅ ਤੋਂ ਉਰੇ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਕੋਲੋਂ ਸਾਇਕਲ 'ਤੇ ਲੰਘਦੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਕੁਝ ਬੋਲ ਦਿੱਤਾ। ਕੁੜੀ ਸਾਇਕਲ ਰੋਕ ਬਿਲਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਇੰਸਟੱਕਟਰ �