Punjabi Short Story – ਕਹਾਣੀ – ਭੁੱਖ – ਤ੍ਰਿਪਤਾ ਕੇ ਸਿੰਘ

ਨਹਾ ਧੋ ਕੇ ਫਰੈਸ਼ ਜਿਹੀ ਹੋਈ, ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਅਲਮਾਰੀ ਅੱਗੇ ਖੜ੍ਹੀ ਹੈਂਗਰਾਂ ਨੂੰ ਅੱਗੇ- ਪਿੱਛੇ ਕਰ ਕੇ ਸੂਟ ਪਸੰਦ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਆਖ਼ਿਰ ਮਜੈਂਟਾ ਸੂਟ ਲਾਹ ਕੇ ਬੈੱਡ ’ਤੇ ਰੱਖਿਆ। ਇਕ ਮਿੰਟ ਲਈ ਅਲਮਾਰੀ ਵੱਲ ਝਾਤੀ ਮਾਰੀ। ਤਰ੍ਹਾਂ-ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੂਟਾਂ ਨਾਲ਼ ਅਲਮਾਰੀ ਭਰੀ ਪਈ ਸੀ। ਕਦੀ ਉਹ ਵੀ ਦਿਨ ਸੀ ਕਿ ਦੋ ਹੀ ਸੂਟ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਇਕ ਧੋ ਲੈਂਦੀ ਇਕ ਪਾ ਲੈਂਦੀ। ਪਰ ਅੱਜ ਅਲਮਾਰੀ ਨੂੰ ਸਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦਾ।ਮੈਂ ਗਿੱਲੇ ਵਾਲ਼ਾਂ ਨੂੰ ਤੌਲੀਏ ਤੋਂ ਆਜ਼ਾਦ ਕੀਤਾ ਤੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਝਟਕ ਕੇ ਵਾਲ ਪਿਛਾਂਹ ਵੱਲ ਨੂੰ ਕੀਤੇ। ਗਿੱਲੇ ਵਾਲ਼ਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ-ਨਿੱਕੀਆਂ ਬੂੰਦਾਂ ਮੇਰੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਆ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਠੰਢਕ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਵਾ ਗਈਆਂ। ਵਾਲ਼ਾਂ ਨੂੰ ਡ੍ਰਾਇਰ ਨਾਲ਼ ਸੁਕਾ, ਮਜੈਂਟਾ ਸੂਟ ਪਾ ਮੈਂ ਵਾਲ਼ਾਂ ਦੀ ਢਿੱਲੀ ਜਿਹੀ ਗੁੱਤ ਕਰ ਕੇ ਹਲਕਾ ਜਿਹਾ ਮੇਕਅੱਪ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਦੀ ਪੂਰੀ ਨੂੰ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿਚ ਨਿਹਾਰਿਆ।“ਹਾਏ ਰੱਬਾ……! ਕਿਤੇ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਹੀ ਨਾ ਮੱਚ ਜਾਏ!" ਕੱਸਵੀਂ ਫਿਟਿੰਗ ਤੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਡੀਪ ਨੈੱਕ ਤੇ ਬਿਨਾਂ ਬਾਹਵਾਂ ਵਾਲ਼ੇ ਸੂਟ ਵਿਚ ਆਪਣੇ-ਆਪ ਨੂੰ ਤੱਕ ਮੈਂ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਨਸ਼ਿਆ ਜਿਹੀ ਗਈ। ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿਚ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕੋਣਾਂ ਤੋਂ ਨਿਹਾਰਦੀ ਰਹੀ। ਗੁਲਾਬੀ ਲਿਪਸਟਿਕ ਨਾਲ਼ ਰੰਗੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਣ ਦੀ ਸ਼ਕਲ ਵਿਚ ਗੋਲ ਕਰਕੇ ਅੱਖਾਂ ਮੀਟ ਮੈਂ ‘ਪੁੱਚ’ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਕੱਢੀ ਤੇ ਆਪ ਹੀ ਮੁਸਕਰਾ ਪਈ। ਮੀਟੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ‘ਪੁੱਚ’ ਕਰਨ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਕਿਸ ਨੂੰ ਤਸੱਵਰ ਕੀਤਾ…… ਮੇਰੇ ਤਸੱਵਰ ਤੇ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ ਅਧਿਕਾਰ ਹੈ ਸੋਚ ਮੈਂ ਮੁਸਕਰਾਈ।ਤਿਆਰ ਸ਼ਿਆਰ ਹੋ ਕੇ ਲਾਬੀ ʼਚ ਬੈਠ ਮੈਂ ਟੀ. ਵੀ. ਦੇ ਚੈਨਲ ਬਦਲਣ ਲੱਗੀ। ਬਾਹਰ ਗੇਟ ਖੜਕਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ। ਛਿੰਦਰੋ ਹੀ ਹੋਣੀ ਆਂ, ਬਿਨਾਂ ਬੈੱਲ ਕੀਤਿਆਂ ਤਾਂ ਉਹੀ ਆਉਂਦੀ ਹੁੰਦੀ ਆ ਗੇਟ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ, ਮੈਂ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਸੋਚਿਆ। “ਭਾਬੀ ਜੀ ਘਰੇ ਈਂ ਉਂ……” ਇਹ ਤਾਂ ਮੱਖਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਲੱਗਦੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਝਟਪਟ ਅੰਦਰ ਗਈ ਤੇ ਚੁੰਨੀ ਚੁੱਕ ਕੇ ਖਲਾਰ ਕੇ ਲੈ ਲਈ ਤੇ ਲਾਬੀ ਦੀ ਕੁੰਡੀ ਖੋਲ੍ਹੀ।“ਸਾਸਰੀਕਾਲ ਭਾਬੀ ਜੀ”“ਸਾਸਰੀਕਾਲ! ਸਾਸਰੀਕਾਲ ਵੇ ਅੱਜ ਕਿੱਧਰੋਂ ਰਾਹ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਮੱਖਣਾ”, ਮੈਂ ਨਿਹੋਰਾ ਜਿਹਾ ਮਾਰਿਆ।“ਨਹੀਂ…… ਉਹ ਤਾਂ ਜੀ ਬੀਜੀ ਨੇ ਅੱਜ ਕੜ੍ਹੀ ਬਣਾਈ ਸੀ ਕਹਿੰਦੇ ਆਪਣੀ ਭਾਬੀ ਨੂੰ ਦੇ ਆ।”“ਚੰਗਾ ਬਹਿ ਜਾ ਮੈਂ ਚਾਹ ਬਣਾਉਂਦੀ ਆਂ”“ਨਹੀਂ ਤੁਸੀਂ ਬਹਿ ਜਾਉ”ਕਿਉਂ ਭਾਬੀ ਦੇ ਹੱਥ ਦੀ ਸਵਾਦ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੀ, ਮੈਂ ਸ਼ਰਾਰਤ ਨਾਲ਼ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਮੱਖਣ ਸੰਗ ਗਿਆ।ਮੈਂ ਰਸੋਈ ʼਚ ਜਾਣ ਨੂੰ ਉੱਠੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਮੱਖਣ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮੇਰੇ ਸੂਟ ਦੇ ਡੀਪ ਗਲ਼ੇ ‘ਤੇ ਗੱਡੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਚੋਭ ਮੈਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ ਸੀ।ਮੱਖਣ ਮੇਰੇ ਪਤਿਓਰੇ ਦਾ ਮੁੰਡਾ। ਸਾਡੇ ਘਰ ਤੋਂ ਇਕ ਗਲ਼ੀ ਛੱਡ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਘਰ ਆ। ਜਦੋਂ ਦਾ ਜੀਤ ਦੁਬਈ ਗਿਆ ਆ, ਛੋਟੇ ਮੋਟੇ ਕੰਮਾਂ ਲਈ ਮੈਂ ਇਹਨੂੰ ਸੱਦ �