ਸਿਮਰਤੀਆਂ ਦੀ ਲਾਲਟੈਨ । ਮੇਰੀ ਜੀਵਨ ਗਾਥਾ। ਅਵਤਾਰ ਜੌੜਾ-9

ਅੱਜ ਤੱਕ ਦੀ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵੰਨ-ਸੁਵੰਨੀ ਤੇ ਬਹੁਰੰਗੀ ਹੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਕੁਝ ਵੀ ਸੰਗਠਿਤ ਜਾਂ ਯੋਜਨਾਬਧ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਨਾ ਭਵਿੱਖ ਦੀ ਕੋਈ ਯੋਜਨਾ, ਨਾ ਸੋਚ। ਸਲਾਹਾਂ ਵੀ ਕੁਝ ਆਪਾ-ਵਿਰੋਧੀ ਮਿਲ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਹਾਂ, ਵੱਡੇ ਭਾਅ ਜੀ ਕੋਲ ਠਹਿਰਣ ਵੇਲੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਈ ਰਾਹ ਦੱਸੇ ਸਨ, ਪਰ ਮਨ ਕੋਈ ਸਪੱਸ਼ਟ ਨਹੀਂ ਬਣ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਹਾਂ, ਕੁਝ ਠਹਿਰਾਅ ਜ਼ਰੂਰ ਅਨੁਭਵ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਲੰਧਰ ਪਹੁੰਚਦਿਆਂ ਪਹਿਲਾ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿਚ ਜੋ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਅਗਲੇਰੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਲਈ ਕਿਸ ਕਾਲਜ ਦਾਖ਼ਿਲ ਹੋਣਾ ਹੈ। ਡੀ.ਏ.ਵੀ.,ਖਾਲਸਾ ਜਾਂ ਦੁਆਬਾ। ਫਿਰ ਦੂਜਾ ਮਸਲਾ ਸੀ ਕਿ ਵਿਸ਼ਾ ਕੀ ਪੜ੍ਹਣਾ ਹੈ। ਇਹ ਤਾਂ ਸਪੱਸ਼ਟ ਸੀ ਕਿ ਸਾਇੰਸ ਤਾਂ ਪੜ੍ਹਨੀ ਨਹੀਂ, ਫਿਰ ਆਰਟਸ ਵਿਚ ਕਿਹੜੇ ਵਿਸ਼ੇ ਚੁਣਨੇ, ਰੱਖਣੇ ਹਨ ? ਬਹੁਤ ਸੋਚ-ਵਿਚਾਰ ਬਾਅਦ ਡੀ.ਏ.ਵੀ. ਕਾਲਜ ਦਾ ਸੋਚ ਲਿਆ। ਕਾਲਜਾਂ ਵਿਚ ਤਲਾਸ਼ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਕਿ ਕੋਈ ਵਾਕਿਫ਼ ਮਿਲ ਜਾਏ ਤਾਂ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਕਰ ਸਕਾਂ, ਪਰ ਅਸਫ਼ਲ ਰਿਹਾ। ਭਾਅ ਜੀ ਦੀਆਂ ਨਸੀਹਤਾਂ ਯਾਦ ਆਈਆਂ ਤਾਂ ਇਕਨੋਮਿਕਸ, ਪੋਲਿਟੀਕਲ ਸਾਇੰਸ ਤੇ ਇਤਿਹਾਸ ਚੁਣ ਲਏ। ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਲਾਜ਼ਮੀ ਵਿਸ਼ਾ ਪੜ੍ਹਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਬੜੇ ਚਾਅ ਨਾਲ ਫ਼ਾਰਮ ਖ਼ਰੀਦ ਕੇ, ਭਰ ਕੇ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰਵਾ ਆਇਆ। ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਦਾਖ਼ਲੇ ਲਈ ਇੰਟਰਵਿਉ ਹੋਏਗੀ ਜੋ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਲਵੇਗਾ। ਤਾਰੀਖ਼ ਪਤਾ ਕਰਕੇ ਮੁੜ ਆਇਆ ਤਾਂ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਕਨਸੋਆਂ ਕੰਨੀਂ ਪਈਆਂ, ਜੋ ਕਿ ਇਕ ਗੱਲ ਦਾ ਸੰਕੇਤ ਸਨ ਕਿ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਬਹਿਲ ਬਹੁਤ ਸਖ਼ਤ ਤੇ ਅਨੁਸ਼ਾਸਣੀ ਸੁਭਾਅ ਦਾ ਹੈ। ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਦਿਨ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਤੇ ਫ਼ਾਰਮ ਚੈੱਕ ਕਰਵਾ ਕੇ, ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਦਫ਼ਤਰ ਸਾਹਮਣੇ ਲੱਗੀ ਕਤਾਰ ਵਿਚ ਖਲ੍ਹੋ ਗਿਆ। ਵਾਰੀ ਆਉਣ ਤੇ ਫਿਰ ਫ਼ਾਰਮ ਪੜਤਾਲ ਕਰਕੇ, ਅੰਦਰ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਨੇ ਗਹੁ ਨਾਲ ਵੇਖਦਿਆਂ ਫ਼ਾਰਮ ਪੜ੍ਹਿਆ ਤੇ ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਗੈਪ ਦਾ ਕਾਰਣ ਪੁੱਛਿਆ। ਮੈਂ ਸੱਚ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਾਇਸ-ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਕੋਲ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਖ਼ੈਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪੁੱਛ-ਜਾਂਚ ਕਰ ਦਸਤਖ਼ਤ ਕਰ, ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਕੋਲ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਦਾਖ਼ਲਾ ਮਿਲ ਗਿਆ ਤੇ ਪੈਸੇ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰਵਾ ਕੇ ਕੁਝ ਸੁੱਖ ਦਾ ਸਾਹ ਲਿਆ।  ਤੈਅ ਦਿਨ ਕਾਲਜ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਹਰ ਨਵੇਂ ਸੈਸ਼ਨ ਦਾ ਅਰੰਭ ਹਵਨ-ਯੱਗ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਟਾਇਮ-ਟੇਬਲ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਸਲ ਪੜ੍ਹਾਈ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਕੁਝ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਵਾਲੇ ਚਿਹਰੇ ਮਿਲ ਗਏ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਲੈਕਚਰ ਸ਼ੁਰੂ, ਹਰ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਆਪਣੇ ਤੇ ਵਿਸ਼ੇ ਬਾਰੇ ਜਣਕਾਰੀ ਦੇ ਕੇ ਪੜ੍ਹਨ-ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਦੇ ਢੰਗ-ਵਿਧੀ ਬਾਰੇ ਦੱਸ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਭ ਕੁਝ ਰਲੇ-ਮਿਲੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਵਾਲਾ, ਕੁਝ ਚੰਗਾ ਤੇ ਕੁਝ ਬੋਰ ਜਿਹਾ। ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਸੂਚਨਾ ਸੀ ਕਿ ਖੇਡਾਂ, ਕਲਚਰਲ ਸਰਗਰਮੀਾਆਂ ਵਿਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਦੇ ਚਾਹਵਾਨ ਫਲਾਣੀ-ਫਲਾਣੀ ਥਾਂ 'ਤੇ ਫਲਾਣੇ-ਫਲਾਣੇ ਵਕਤ ਪਹੁੰਚਣ। ਮੈਂ ਕਲਚਰਲ ਰੁਚੀ ਸਦਕਾ ਭੰਗੜੇ ਵਿਚ ਹਿੱਸਾ ਲ�