ਕਿਤੇ ਦੂਰ ਸ਼ਹਿਰ ਘੁੰਮਦੇ
ਭਰਮਾਉਂਦੇ ਮਨ ਨੂੰ
ਮੁਹਲੇਧਾਰ ਬਾਰਿਸ਼ ਦੇ
ਭਰੇ ਭਰੇ ਪਾਰਦਰਸ਼ੀ
ਤਲਿੱਸਮੀ ਜਲ ਕਤਰੇ
ਵਰ੍ਹਦੇ, ਉੱਛਲਦੇ
ਖਿੱਲਰਦੇ, ਜੁੜਦੇ
ਨਿੱਕੇ-ਨਿੱਕੇ ਨੀਰੀ ਮੋਤੀ
ਪਸਾਰਦੇ ਮਦਮਸਤ ਜਿਹੀ ਧੁੰਦ
ਇਸ ਜਲਤਰੰਗੀ ਕਿਣਮਿਣੀਂ
ਨਾਦ ਸੰਗ ਰੁਮਾਂਚਿਤ
ਸੰਤ੍ਰਿਪਤ ਅਲਮਸਤ
ਭਰੇ ਭਰੇ ਸ਼ੀਤਲ ਫੰਭੇ
ਨਸ਼ਿਆਈ ਪੌਣ ਦੇ
ਖਹਿੰਦੇ ਕਿਸੇ ਬਿਰਖ਼
ਪੱਤੇ ਕਦੇ ਕੰਧ ਨਾਲ
ਸੰਚਾਰਦੇ, ਸਰਸ਼ਾਰ ਜਾਦੂ
ਤਾਂ ਆਉਂਦਾ ਯਾਦ ਮੈਨੂੰ
ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰਾ
ਫੈਲ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ
ਉੱਥੇ ਵੀ ਕਾਸ਼!
ਅਨੂਠਾ ਕਰਿਸ਼ਮੀ ਜਲਵਾ ਇਹ
ਕਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਹੋਵਾਂ ਜਦ
ਟਕਰਾਵੇ ਆ ਕੇ ਉਂਝ ਹੀ
ਛਹਿਬਰ ਛਿੰਝੀ
ਭਿੱਜੀ ਪਾਗਲ ਹਵਾ
ਤਾਂ ਪਹੁੰਚ ਜਾਵਾਂ ਸੁੱਧੇ ਸਿੱਧ
ਦੂਰ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ
ਉਸੇ ਕੈਨਵਸ ਵਿਚ
ਕਰਾਂ ਯਾਦ ਉਹੀ ਬਾਰਿਸ਼
ਤੇ ਉਂਝ ਦੇ ਹੋਰ ਪਲ਼
ਮਿਲਦੇ ਮਿਲਦੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ
ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ ਕਤਰਾਅ ਕੇ ਸਦਾ
ਤੇ ਚਿਤਵਦੇ ਵੀ ਰਹਿੰਦੇ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੀ ਸੇਜਲਤ
–ਅਰਤਿੰਦਰ ਸੰਧੂ
Leave a Reply