ਇੱਕ ਮੁਲਾਕਾਤ । ਬਾਪੂ ਜਸਵੰਤ ਕੰਵਲ ਨਾਲ। ਮੁਲਾਕਾਤੀ – ਜੱਸੀ ਬਰਾੜ

ਪੁੱਛਦੇ ਪਛਾੳੁਂਦੇ ਮੈਂ ਤੇ ਮੇਰੇ ਦੋ ਦੋਸਤ ਸਤਵਿੰਦਰ ਚਾਹਲ ਅਤੇ ਦਿਲਬਾਗ ਚਾਹਲ ੳੁੱਘੇ ਨਾਵਲਕਾਰ ਬਜ਼ੁਰਗ ਬਾਪੂ ਜਸਵੰਤ ਕੰਵਲ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਪਿੰਡ ਢੁੱਡੀ ਕੇ (ਮੋਗਾ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ) ਜਾ ਪਹੁੰਚੇ। ਪਾਲੀ, ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ, ਲਹੂ ਦੀ ਲੋਅ, ਤੌਸ਼ਾਲੀ ਦੀ ਹੰਸੋ , ਰਾਤ ਬਾਕੀ ਹੈ, ਸੱਚ ਨੂੰ ਫ਼ਾਸੀ ਤੇ ਹੋਰ ਅਣਗਿਣਤ ਨਾਵਲ ਦਿਮਾਗ 'ਚ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੇ । ੲਿਹਨਾਂ ਨਾਵਲਾਂ ਦੇ ਰਚਣਹਾਰੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਲੋਹੜੇ ਦਾ ਚਾਅ ਚੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਜਦੋਂ ਘਰ ਅੱਗੇ ਕਾਰ ਜਾ ਕੇ ਰੁਕੀ ਤਾਂ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗੲੀ । ੲਿੱਕ ਡਰ ਜਿਹਾ ਵੀ ਸੀ ਕਿ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਅੱਗੋਂ ਕਿਵੇਂ ਸੁਭਾਅ ਹੋਵੇਗਾ।ਨਾਵਲਕਾਰ ਜਸਵੰਤ ਸਿੰਘ ਕੰਵਲ ਆਪਣੀ ਸਾਥਣ ਡਾ. ਜਸਵੰਤ ਕੌਰ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਨਾਲਬਾਪੂ ਜੀ, ਘਰ ਦਾ ਬਾਹਰਲਾ ਗੇਟ ਬੰਦ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ, ਸ਼ਾੲਿਦ ਕਿਤੇ ਬਾਹਰ ਘੁੰਮਣ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ ਜਾਂ ਫਿਰ ਸੱਥ 'ਚ ਬੈਠਣ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ। ਬਾਪੂ ਜਸਵੰਤ ਕੰਵਲ ਜੀ ਨੂੰ ਬਜ਼ੁਰਗ ਕਹਿਣਾ ੳੁਹਨਾਂ ਦੀ ਤੌਹੀਨ ਹੋਵੇਗੀ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ 100ਵੇਂ ਅੰਕ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚਦਿਅਾਂ ਵੀ ੳੁਹਨਾਂ ਦੇ ਹੱਡਾਂ 'ਚ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਵਾਲਾ ਜੋਸ਼ ੲੇ।ਅਸੀਂ ਕਾਰ ੲਿੱਕ ਪਾਸੇ ਲਾ ੳੁੱਤਰ ਕੇ ੳੁਹਨਾਂ ਕੋਲ ਗੲੇ ਤਾਂ ਦੇਖਿਅਾ ਕਿ ੲਿੱਕ ਹੱਥ 'ਚ ਅਖ਼ਬਾਰ ਤੇ ਲਾਲ ਫੁੱਲ ਫੜਿਅਾ ਸੀ, ਸ਼ਾੲਿਦ ਡਿੱਗਿਅਾ ਚੁੱਕਿਅਾ ਹੋਵੇਗਾ, ਕਿੳੁਂ ਕਿ ੳੁਹ ਕੋਮਲ ਹੱਥ ਫੁੱਲ ਲਹੂ ਲੁਹਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਦੂਜੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਪੋਲੇ ਜੇਹੇ ਖੂੰਡੀ ਫੜੀ ਹੋੲੀ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਜਮਾਂ ਕੋਲ ਜਾ ਦੱਸਿਅਾ ਕਿ ਬਾਪੂ ਜੀ ਮਿਲਣ ਅਾੲੇ ਅਾ ਤਹਾਨੂੰ। ੳੁਹ ਕਹਿੰਦੇ, "ਅਾੳੁ, ਜੀ ਅਾੲਿਅਾਂ ਨੂੰ, ਪਹਿਲਾਂ ਦੱਸੋ ਕੀ ਸੇਵਾ ਕਰਾਂ ਤੁਹਾਡੀ ? ਚਲੋ ਅਾਪਾਂ ਦੂਸਰੀ ਕੋਠੀ ਚੱਲਦੇ, ਬੈਠਦੇ ਅਾ ੳੁੱਥੇ..." ਸਾਡੇ ਮਨ 'ਚ ਸੀ ਕਿ ਕਿੱਥੇ ਤਕਲੀਫ਼ ਦੇਣੀ ੳੁਹਨਾ ਨੂੰ, ੲਿੱਥੇ ਹੀ ਬੈਠ ਜਾਨੇ ਅਾਂ। ਬਾਪੂ ਜੀ ਵੀ ਸੌਖਿਅਾ ਹੀ ਮੰਨ ਗੲੇ। ਸਾਡੇ ਕਹਿਣ 'ਤੇ ਬਾਬਾ ਜੀ ੳੁਸੇ ਘਰ ਦਾ ਗੇਟ ਖੋਲਣ ਲੱਗੇ ਤੇ ਘਰ 'ਚ ਦਾਖ਼ਲ ਹੋ ਗੲੇ ਅਸੀਂ। ਬਹੁਤ ਸ਼ਾਂਤ ਮਾਹੌਲ ਸੀ। ੳੁਹਨਾਂ ਨੇ ਕਮਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਦੋ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਖੜਕਾੲਿਅਾ। ਅੰਦਰੋਂ ੲਿੱਕ ਕੁੜੀ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲਿਅਾ। ਅਸੀਂ ਸਤਿ ਸ਼੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਬੁਲਾੲੀ ਤੇ ਬਾਪੂ ਜੀ ਨੇ ਵੇਰਵਾ ਦੱਸਦੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ੲੇਹ ਮੇਰੀ ਪੋਤ ਨੂੰਹ ੲੇ। ਕਿਸੇ ੲਿਮਤਿਹਾਨ ਦੀ ਤਿਅਾਰੀ ਕਰਦੀ ੲੇ। ਅੰਦਰਲੀ ਕੋਠੀ ਸ਼ੋਰ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ੲਿੱਧਰ ਪੜ੍ਹਨ ਲੲੀ ਅਾ ਜਾਂਦੀ ੲੇ ।ਰਸਮੀ ਗੱਲਬਾਤ ਤੋਂ ਬਾਦ ਬਾਪੂ ਜੀ ਡਾ.ਜਸਵੰਤ ਗਿੱਲ ਦੀਅਾਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ੳੁਹਨਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚਲੀ ਮੁਹੱਬਤ ਅਾਪ ਮੁਹਾਰੇ ਬੋਲਣ ਲੱਗੀ। ੳੁਹਨਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਡਾ. ਜਸਵੰਤ ਕੌਰ ਦੇ ੲਿਸ਼ਕ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਅਵਾਰਾ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਚਾ ਲਿਅਾ। ਜਸਵੰਤ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਸਿਅਾਣੀ ਸੀ, ਸਮਝਦਾਰ ਸੀ। ੳੁਹਦੇ ੲਿਸ਼ਕ ਅੱਗੇ ਮੈਂ ਬੇਵੱਸ ਹੋ ਗਿਅਾ ਸੀ ਤੇ ਵਿਅਾਹਿਅਾ ਹੋ ਕੇ ਵੀ ੳੁਹਨੂੰ ਮਹਿਬੂਬ ਵਜੋਂ ਅਪਣਾ ਲਿਅਾ ਸੀ। ੲਿਹ ਬਾਹਰਲਾ ਮਕਾਨ ਮੈਂ ੳੁਹਦੇ ਲੲੀ ਹੀ ਪਾ ਕੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਅੈਂਵੇ �