ਮੇਰੇ ਗਲ਼ ਵਿਚ ਅੱਖਰਾਂ ਦੇ ਮੋਤੀਆਂ ਦੀ ਮਾਲਾ।
ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦਾ ਸੂਹਾ ਹੈ ਦੁਸ਼ਾਲਾ।
ਪੈਂਦਾ ਗਾਚੀ ਦਾ ਸੀ ਮੁੱਲ ਕਦੀ ਹੱਟੀਆਂ ਦੇ ਉੱਤੇ,
ਲਾ-ਲਾ ਡੋਕ੍ਹੇ ਲਿਖੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਮੈਂ ਫੱਟੀਆਂ ਦੇ ਉੱਤੇ।
ਇੰਟਰਨੈਟ ਉੱਤੇ, ਅੱਜ ਮਾਣ ਨਾਲ ਖੜ੍ਹੀ ਹਾਂ,
ਵੱਖ-ਵੱਖ ਫੌਂਟਾਂ ਵਿਚ ਜਾਂਦੀ ਲਿਖੀ-ਪੜ੍ਹੀ ਹਾਂ।
ਦਿੰਦੀ ਨਾ ਅਸੀਸਾਂ ਥੱਕਾਂ, ਪੁੱਤਰਾਂ ਤੇ ਧੀਆਂ ਨੂੰ।
ਬਲੌਗ-ਵੈਬ ਸਾਈਟ ਵਾਲੇ ਸਾਰਿਆਂ ਹੀ ਜੀਆਂ ਨੂੰ।
ਮਹਿਕ ਮੇਰੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ‘ਚ ਫ਼ੈਲਾਈ ਏ,
ਮਾਂ-ਬੋਲੀ, ਮਾਣ ਦੇ ਕੇ, ਤਖ਼ਤ ਬਠਾਈ ਏ।
ਧਰਤੀ ਤੋਂ ਉੱਠ, ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਅੰਬਰਾਂ ਤੇ ਚੜ੍ਹੀ ਹਾਂ।
ਵੱਖ-ਵੱਖ ਫੌਂਟਾਂ ਵਿਚ ਜਾਂਦੀ ਲਿਖੀ-ਪੜ੍ਹੀ ਹਾਂ।
ਰੇਡੀਓ, ਰਸਾਲੇ, ਅਖਬਾਰਾਂ ਨੇ ਜੋ ਆਉਂਦੀਆਂ।
ਪਾਠਕਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਸਾਂਝ ਨੇ ਵਧਾਉਂਦੀਆਂ।
‘ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਸਭਾ’ ਮੈਨੂੰ ਕਰਦੀ ਹੈ ਸਜਦਾ,
ਆਪਣਾ ਭੱਵਿਖ ਹੁਣ ਚੰਗਾ-ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ।
ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦੇ ਤਾਜ ਵਿਚ ਹੀਰੇ ਵਾਂਗ ਜੜ੍ਹੀ ਹਾਂ।
ਵੱਖ-ਵੱਖ ਫੌਂਟਾਂ ਵਿਚ ਜਾਂਦੀ ਲਿਖੀ-ਪੜ੍ਹੀ ਹਾਂ।
ਵਧੇ-ਫੁੱਲੇ ਆਪ, ਤੁਸਾਂ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਵਧਾਇਆ ਏ।
ਮਾਂ ਵਾਲਾ ਰੁਤਬਾ ਤੁਹਾਥੋਂ ਸਦਾ ਪਾਇਆ ਏ।
ਦੁੱਖ-ਸੁੱਖ ਸਾਰੇ, ਆਪਾਂ ਰਲ਼ਕੇ ਵੰਡਾਏ ਨੇ,
‘ਨੀਲ਼ਮ’ ਨੇ ‘ਕਾਨੀ ਦੇ ਘੁੰਗਰੂ’ ਲਵਾਏ ਨੇ।
‘ਹਰਫ਼ਾਂ ਦੀ ਸੂਈ’ ਬਣ ਹੱਥੀਂ ਹੁਣ ਫ਼ੜੀ ਹਾਂ।
ਵੱਖ-ਵੱਖ ਫੌਂਟਾਂ ਵਿਚ ਜਾਂਦੀ ਲਿਖੀ-ਪੜ੍ਹੀ ਹਾਂ।
-ਨੀਲਮ ਸੈਣੀ
(ਕਾਨੀ ਦੇ ਘੁੰਗਰੂ –ਨੀਲਮ ਸੈਣੀ ਦੇ ਦੂਜਾ ਕਾਵਿ-ਸੰਗ੍ਰਿਹ ਦਾ ਨਾਮ)
Leave a Reply