ਸਾਵੀ ਤੇ ਸਪੈਰੋ। ਡਾਇਰੀ ਦੇ ਪੰਨੇ । ਸੀਮਾ ਸੰਧੂ

ਸੀਮਾ ਸੰਧੂ

ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈ ਆਈ ਤੇ ਸਾਵੀ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਘਰ ਆ ਗਈ। ਫਟਾਫੱਟ ਅੰਦਰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਆਹੁਲੀ ਤਾਂ ਅੰਦਰ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕੋਈ ਪਿੰਡੋ ਆਇਆ ਹੋਣਾ। ਕਈ ਵਾਰ ਵੀਰ ਹੁਰੀਂ ਦੁੱਧ ਜਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ ਵਸਤ ਲੈ ਕੇ ਆ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਦੇਖਿਆ ਕੋਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਸਾਵੀ ਛੱਤ ਵੱਲ ਮੂੰਹ ਕਰੀ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਮਗਨ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਆ ਗਿਆ ਕੇ ਅਸੀਂ ਬਚਪਨ ਵਿਚ ਗੁੱਡੀਆਂ ਪਟੋਲਿਆਂ ਨਾਲ ਖੇਡਦੇ ਹੋਏ, ਏਦਾਂ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਇਹ ਵੀ ਖੇਡਦੀ ਹੋਣੀ ਹੈ, ਪਰ ਉਸ ਕੋਲ ਖਿਡੌਣਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਗੇਮ ਵੀ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਪਈ ਸੀ।
ਮੈਂ ਪੁਛਿਆ, “ਬੇਟਾ ਕਿਸ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ?”
ਕਹਿੰਦੀ, “ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਨਾਲ !!”
ਮੈਂ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਦੂਜਾ ਸਵਾਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, “ਕਿਹੜਾ ਦੋਸਤ ਬੱਚੇ!”  
“ਮੰਮਾ ਮੇਰਾ ਇੱਕ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਦੋਸਤ ਹੈ ਦੇਖੋ…ਉਪਰ ਵੱਲ ਦੇਖੋ ! ਉਸ ਦਾ ਨਾਮ ਹੈ ਗੁੱਲੂ ਸਪੈਰੋ !”

ਸਾਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਹੱਥ ਤੇ ਰੱਖ ਕੇ ਘਰ ਲੈ ਆਈ… ਬੜਾ ਚਿਰ ਰੋਂਦੀ ਰਹੀ ..! ਅਸੀਂ ਉਸ ਨੂੰ ਬਥੇਰਾ ਚੁੱਪ ਕਰਾਉਂਦੇ ਰਹੇ।
ਪਰ ਰੋ-ਰੋ ਕੇ ਆਖਰ ਸੌਂ ਗਈ ਤੇ ਅਸੀਂ ਉਸ ਮਰੇ ਛਿੜੇ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚੋਂ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਕੱਢ ਕੇ ਬਾਹਰ ਸੁੱਟ ਆਏ। ਉਹ ਕਈ ਦਿਨ ਬਹੁਤ ਉਦਾਸ ਰਹੀ। ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਜਿਹੀ। ਕਲਾਸਾਂ ਦੋਬਾਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਪੜ੍ਹਾਈ ਵੀ ਕੌਨਵੈਂਟ ਸਕੂਲ ਦੀ ਸੀ, ਔਖੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਉਸ ਪਹਿਲੀ ਤਿਮਾਹੀ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਨੰਬਰ ਆਏ।

ਪਰ ਹੁਣ ਦੇਖਦੀ ਹਾਂ ਕਦੀ ਕੋਈ ਚਿੜੀ ਘਰ ਦਾ ਰਾਹ ਨਹੀ ਕਰਦੀ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਕਿੱਥੇ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਈਆਂ  ਹਨ। ਕਦੇ ਕੋਈ ਆਹਲਣਾ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦਾ। ਸ਼ਾਇਦ ਅਸੀਂ ਤਰੱਕੀ ਦੇ ਰਾਹ ਤੇ ਹਾਂ ਜਾਂ ਫਿਰ ਬਹੁਤ ਕਮਜ਼ਰਫ਼ ਹੋ ਗਏ ਹਾਂ!