ਬਰਸਾਤ ਸੀ ਮੇਰੇ ਲਈ
ਆਨੰਦ ਦਾ ਸੋਮਾ
ਝਮੇਲਾ ਉਸ ਲਈ
ਕੋਠੇ ਖੜ੍ਹੀ ਜੋ ਮੁੰਦਦੀ ਸੀ
ਪੇਤਲੀ ਛੱਤ ਆਪਣੀ
ਮੈ ਕਲਾਵੇ ਭਰ ਰਹੀ ਸਾਂ
ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਬਾਹਾਂ ਜਦੋਂ ਬਰਸਾਤ ਨੂੰ
ਉਹ ਖੜ੍ਹੀ ਬੇ-ਵੱਸ ਹੋਈ ਆਖਦੀ
ਬਰਸਾਤ ਕੇਹੀ ਆ ਗਈ
ਮੈਂ ਖੀਰ ਮਾਹਲ ਪੂੜਿਆਂ ਦਾ
ਲੈ ਰਹੀ ਸਾਂ ਜ਼ਾਇਕਾ
ਉਹ ਬੈਠ ਕੇ ਗਿੱਲੇ ਹੋਏ
ਚੁੱਲ੍ਹੇ ‘ਚ ਫੂਕਾਂ ਮਾਰਦੀ
ਧੂੰਏਂ ‘ਚ ਅੱਖਾਂ ਗਾਲਦੀ
ਬੱਦਲਾਂ ਨੂੰ ਬਸ ਬਸ ਆਖਦੀ
ਬਰਸਾਤ ਕੇਹੀ ਆ ਗਈ
ਕੁਝ ਫ਼ਿਕਰ ਘਰ ਢਹਿ ਜਾਣ ਦਾ
ਕੁਝ ਖਾਣ ਦਾ ਸੰਸਾ ਪਿਆ
ਕਰ ਰਹੀ ਅਰਦਾਸ ਹੁਣ
ਨਾ ਥੰਮ੍ਹਦੀ ਬਰਸਾਤ ਹੁਣ
ਮੁੱਖ ‘ਤੇ ਉਦਾਸੀ ਛਾ ਗਈ
ਬਰਸਾਤ ਕੇਹੀ ਆ ਗਈ…
–ਹਰਪਿੰਦਰ ਰਾਣਾ
Leave a Reply