ਖ਼ਾਬ ਪੱਤੇ ਤੋਂ ਤਿਲਕ
ਜਾ ਮਿਲਦਾ
ਧਰਤੀ ‘ਤੇ ਪਈਆਂ
ਮੋਟੀਆਂ ਕਣੀਆਂ ‘ਚ
ਉੱਠਦੇ ਬੁਲਬੁਲਿਆਂ ‘ਚ…
ਬਾਰਿਸ਼ ਵਕਤ ਬੇ-ਵਕਤ
ਆ ਹੀ ਜਾਂਦੀ
ਬੜਾ ਕੁਝ ਸੁੰਭਰਣ
ਮਨ ਦਾ ਕੂੜਾ
ਸਾਫ਼ ਕਰਨ
ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਬੱਦਲਾਂ ‘ਚ
ਬਿਜਲੀ ਭਰਨ
ਤੇ ਅਸਮਾਨ ਉੱਪਰ
ਸਤਰੰਗੀ ਵਿਛ ਜਾਂਦੀ
ਪੱਤਿਆਂ ਨੂੰ ਨਵੀਂ
ਦਿੱਖ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ
ਰੋਮਾਂ ‘ਚੋਂ ਜਿਉਂ
ਮੁਹੱਬਤ ਜੀਅ ਉੱਠਦੀ
ਹਰ ਕੋਈ
ਰੁਮਾਨੀ ਹੋ ਹੋ ਜਾਂਦਾ
ਅੱਖਾਂ ‘ਚ ਸੁਰਮੇ ਦੀ ਨਹੀਂ
ਉਡੀਕ ਦੀ ਧਾਰੀ ਫਿਰਦੀ
ਕਦ ਇਹ ਕੱਜਲ
ਕੋਈ ਆਪਣੀਆਂ ਕੂਲੀਆਂ ਛੋਹਾਂ ਨਾਲ
ਪੂੰਝ ਦਏਗਾ ਆ
ਤੇ ਭਰ ਦਏਗਾ
ਗੂੜ੍ਹੇ ਗੂੜ੍ਹੇ ਲਾਲ ਡੋਰੀਏ….!!
ਖ਼ਾਬ ਹੀ ਤਾਂ ਨੇ
ਜੋ ਤਿਲਕ ਕੇ ਵੀ
ਆਪਣੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ
ਮੀਂਹ ਦੀਆਂ ਬੂੰਦਾਂ ‘ਚ
ਧਰਤੀ ‘ਤੇ ਨੱਚਦੇ-ਨੱਚਦੇ
ਦੂਰ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ
ਪ੍ਰੇਮ ਸੰਦੇਸ਼ੇ ਦੇਣ…
ਖ਼ਾਬ ਪੱਤਿਆਂ ਤੋਂ ਤਿਲਕਦੇ
ਤਾਂ ਜੀਣ ਦੇ ਸਬੱਬ ਹੀ
ਹੋਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ..।
–ਇੰਦਰਜੀਤ ਨੰਦਨ
Leave a Reply